KONINKLIJKE CONCENTRATIE

Als u dit leest is de 55ste Tong Tong Fair bijna achter de rug en hebben we alweer ruim een maand een nieuwe koning en koningin. Dat deed mij denken aan mijn eigen ervaring met de vorige Majesteit. Daarvoor neem ik u graag mee naar het jaar 2008. Het is vandaag 21 mei. De Tong Tong Fair, voorheen de Pasar Malam Besar, bestaat 50 jaar. Om dit te vieren is de koningin uitgenodigd.

Er is een speciaal programma voor haar opgesteld. Zo mag ik haar in het grote Bintang-Theater een stukje van Lin Scholte voorlezen. Het is lekker warm die dag. Ik had goed nagedacht over wat ik aan moest trekken en had na veel wikken en wegen gekozen voor een zilverachtige jurk met lange mouwen tot net op de knie. Een keurig hakje eronder, kon niet missen, dacht ik zo.

Op de afgesproken tijd kom ik aan in het Bintang-Theater. De koningin is er nog niet. De zaal is wel al redelijk gevuld en een krontjongband zit op het toneel te musiceren. Heen en weer geloop van beveiliging en organisatie, er staat duidelijk wat te gebeuren. Dan is het zover. Zij komt binnen! Deftig komt zij binnenschrijden. Vanaf mijn plekje aan de zijkant van het toneel, verdekt opgesteld, kan ik alles goed overzien. De tekst heb ik al die tijd in mijn hand. Ook als Ellen Derksen haar openingsspeech houdt. Ook tijdens het optreden van het Dans Institut Seni Indonesia daarna. Tegen de tijd dat ik ben, zijn de kopietjes in mijn handen zweterige vodjes papier geworden. Niks van aantrekken nu, hoofd koel, het toneel betreden.

Ik kijk de zaal in, ik kijk de Koninklijke Hoogheid aan, geef haar een licht knikje. Knikte ze nou terug? Niet te lang wachten nou, beginnen met lezen! Mijn handen trillen maar mijn stem klinkt helder en rustig. Ik lees en houd af en toe contact met de zaal en met haar. Dan gebeurt er iets. Ze doet haar ogen dicht.
Beatrix! Slaapt u? Vind u mijn jurk niet mooi? Te kort? Heeft u liever goud dan zilver? Kunt u mij niet aanzien? Ben ik saai? Heeft u een zware dag gehad? Is dit verhaal te heftig? Krijgt u een appelflauwte? Ik kijk nog eens goed. Nee, ze slaapt niet. Haar ogen zijn gesloten maar haar wenkbrauwen gaan wel iets omhoog, het lijkt of ze zachtjes glimlacht en of ze een beetje knikt, ja ze knikt! Het is 'alsof' ze luistert. Ze luistert heel aandachtig. Naar mij! Ze doet haar ogen dicht opdat ze het beter kan horen, opdat ze zich dan beter kan concentreren, ja dat is het natuurlijk, ze krijgt de hele dag al zoveel informatie te verstouwen, dan moet ze soms ook wel haar ogen sluiten om niet alles maar de hele tijd zo hard naar binnen te laten komen.

'Pling..pling'. Ondertussen hoor ik achter mij Andy Tielman die al stilletjes aan het inspelen is. Heeft zij er last van? Nee, ze heeft nog altijd dezelfde vredige uitstraling als daarnet. Ik zie het allemaal terwijl ik voorlees en voordat ik het weet ben ik aan het eind van mijn tekst. Applaus. Ze heeft haar ogen weer open. En ik moet gaan. Op de fiets naar 'Familiefeest', de voorstelling die ik met mijn broers speel.

Dit jaar heb ik spookverhalen voorgelezen in het Bibit-theater. Misschien was u er wel bij. Met gesloten ogen.