HONDJES

Voor de rubriek "Mens en Dier"en omdat ik de nieuwe columniste van de Moesson word, komt Amke foto's maken.
Er is over en weer gemaild en vandaag is het zover: samen met mijn hond Capi word ik gefotografeerd. Ik heb haar al geschreven dat Capi een beetje een probleemhond is, moeilijk met andere mensen en honden. Geen allemansvriend, een bange macho.
Amke is vol begrip.
Zij heeft Splinter en ook dat is een hondje met gebruiksaanwijzing.
Op een mooie dinsdagochtend staan ze voor de deur.

Eerst laten we de honden buiten aan elkaar wennen en dat gaat wonderwel goed.
Binnen bij mij thuis valt het me onmiddellijk op wat voor goede fotografe Amke is. Door mijn werk als actrice heb ik menig fotograaf meegemaakt en nogal wat vergelijkingsmateriaal. Amke is snel, geconcentreerd en heeft een hele scherpe blik. Haar opdracht is om, naast een portret en foto's met de hond, persoonlijke spullen van mij te fotograferen. Zo heeft ze al heel rap door dat ik een voorliefde heb voor blikjes en kiest ze met een grote vanzelfsprekendheid geliefde voorwerpen in mijn woonkamer nog voordat ik ze als zodanig heb benoemd. Dan gaan we met de honden naar het strand. Zelden heb ik zo'n makkelijke, vrolijke en rustige fotosessie meegemaakt. Er gaat iets wonderwel organisch vanuit. Tussen Amke en Capi. Tussen mij en Amke. Tussen Splinter en mij. En ja, zelfs tussen Capi en Splinter. Binnen no time hebben we het over onze oma's of we hebben het nergens over en dat voelt volkomen normaal en helemaal niet gek. En hoewel ik haar nog maar een kwartier ken, bied ik aan dat Splinter altijd welkom is om langs te komen als ze omhoog zit met haar. En hoewel ze Splinter niet snel ergens anders zal onderbrengen dan bij haar moeder of haar zus, zegt Amke dankbaar van dat aanbod gebruik te gaan maken. Het lijkt wel familie!
Zou het komen omdat we indisch zijn?
Een soort geheim verbond?
Waar je verder niet over praat?
Maar waar je elkaar woordeloos wel vindt?
"Ach onzin"denk ik er heel snel achteraan.

Omong kosong.

Ik ken ook genoeg indo's die ik helemaal niet leuk vind, die lawaaierig kunnen zijn en juist helemaal niet zo gevoelig. Bovendien: de hondjes zijn toch ook niet indisch? Maar als ik even later de auto uitstap, de wangen nog nagloeiend van het strand, bedenk ik me dat ze het wel zouden kunnen zijn. Zo beleefd, aandachtig en ernstig als Splinter mij nakijkt… Amke rijdt door naar haar oom die, hoe kan het ook anders, in Den Haag woont. En ik wandel met langzame tred glimlachend met een kwispelende poedel naar huis.